(Oczami
Stelli)
Jest prawie 24 godzina... Coś musiało się stać... Jestem
tego pewna... Niall nie odbiera telefonów. Dzwoniłam do Liama i Zayna, ale oni
powiedzieli, że wyszedł i zostawił telefon w domu. Co on do jasnej cholery
kombinuje? Dobra może jak nie chce mi mówić to nie będę się w to mieszać...
Ciekawa jestem czy Harry śpi... Tęsknię za nim, jest mim przyjacielem. A gówno
mnie to obchodzi, zadzwonię do niego.
- Stell. Hej. - odebrał Harry po kilku sygnałach.
- Śpisz? - zapytałam szeptem.
- Nie, jeszcze nie. - odpowiedział. Miałam wrażenie, że na
jego twarzy pojawia się słodki uśmiech.
- Tęsknie za tobą. - powiedziałam ledwie słyszalnie. Ale
los tak chciał, że Hazza musiał to usłyszeć.
- Poważnie? - zapytał z lekkim niedowierzaniem.
- A z resztą nie ważne. - odrzekłam i poukładałam sobie
szybko myśli. - Co się dzieje z Niallem?
- Nie wiem. Nie ma go w domu. - odpowiedział.
- Kurcze! - wrzasnęłam.
- Spokojnie Stell. - uspokoił mnie przyjaciel. - Stało się
coś?
- Nie. Po prostu... - urwałam. Nie wiem co powiedzieć...
Mam totalną pustkę w głowie. - Przyjedź do mnie. - wyszeptałam ze smutkiem.
- Dobrze. - rzucił.
- Dasz rade przyjechać w pięć minut? - zapytałam błagalnym
tonem.
- Postaram się, mała. - „mała” gdy Styles wymawia to słowo
pojawiają mi się w głowie nieprzyzwoite myśli. - Do zobaczenia. - powiedział i
rozłączył się.
Wstałam szybko z łóżka, oczywiście nie chętnie to
zrobiłam. Musiałam. Nie pozwolę aby Harold zobaczył mnie w piżamie. Poszłam do
garderoby i wdziałam na siebie dresy w panterkę i żółtą koszulkę na
ramiączkach. Przejrzałam się w lustrze i mało co zawału nie dostałam. Na mojej
głowie było pełno loków.
- Ja pierdole! - wrzasnęłam na cały dom. Wtem do pokoju
weszła mama. Zobaczyła mnie stojącą przed lustrem z wystraszoną miną. Zaśmiała się.
- Co się dzieje? - zapytała.
- Mamo pomóż mi. - poprosiłam ładnie.
- Czekasz na kogoś? - zapytała śmiejąc się ze mnie.
- Mamo! - wisnęłam jak mała dziewczynka.
- Stella, ładnie wyglądasz. - powiedziała i obie
usłyszałyśmy pukanie do drzwi. - Coś mi się wydaje, że nie mamy czasu na
prostowanie włosów.
- No co ty. - rzekłam poirytowana i schowałam się w
łazience.
- To ja idę zobaczę kto to. - powiedziała matka i wyszła z
pokoju. Wyszłam z łazienki i uchyliłam drzwi do pokoju, aby usłyszeć rozmowę
mojej rodzicielki z najlepszym przyjacielem. Ale kurde nic nie słyszałam.
Musieli szeptać lub wcale nie gadać. Po chwili usłyszałam kroki, ktoś szedł po
schodach. Zamknęłam drzwi do pokoju i poleciałam do garderoby. Zaczęłam szukać
jakiejś czapki. No kurde zapomniałam, że ja nie noszę czapek! Usłyszałam
otwierające się drzwi do mojej sypialni.
- Stella, jesteś tu? - zapytał znajomy mi głos.
- Yyy... - wypieszczałam ze złością. - Zaraz wyjdę.
- No chodź, nie wstydź się. Loczki są fajne. - powiedział
zadziornie. Nie no ja już sobie porozmawiam z mamą.
- Tak! - krzyknęłam. Znalazłam czapkę, w prawdzie jest to
czapka zimowa, ale jakoś wytrzymam. Wyszłam z garderoby i zauważyłam Harrego
siedzącego przed moim laptopem, który leży na parapecie... Co on robi? - Co
robisz? - zapytałam podchodząc do niego i przytulając się.
- Oglądam zdje... - urwał gdy mnie zobaczył. Zaczął śmiać
się jak nienormalny i to mega głośno. - Poważnie? - zapytał i ściągnął mi
czapkę z łba.
- Oddaj mi to w tej chwili. - nakazałam mu.
- Nie. - odpowiedział i otworzył okno. Domyśliłam się co
chce zrobić.
- Nie rób tego, Harry. - powiedziałam cicho. Ale mnie nie
posłuchał. Wyrzucił moją czapkę przez okno.
- Ładne loczki. - rzekł odwracając się do mnie.
- Kłamiesz. - rzuciłam obrażona i usiadłam wygodnie na
łóżku. Harry widząc moją minę zaczął szczerzyć się jak mój tata na koncercie,
gdy wciągnęli mnie na sceną.
- No maleńka, nie denerwuj się. - rzekł siadając obok
mnie. - Ładnie wyglądasz. Loczki są słodkie...
- Ta zależy u kogo. - powiedziałam z ironią.
- Ja mam loczki i ty masz loczki, pasujemy do siebie. -
powiedział nie przestając się szczerzyć...
- Styles, co tak zęby suszysz? - zapytałam.
- A nie mogę? - również zapytał.
- Ależ możesz, tylko nie do moich włosów. - powiedziałam
zła. Harry przytulił mnie do siebie mocno i dał mi buziaka w ramię, tak na
pocieszenie. Musze powiedzieć, że prawie podziałało. Spojrzałam na niego.
- A teraz uśmiechnij się. - poprosił, posłałam mu
mordercze spojrzenie. Kurcze jest na nie odporny. No nic... Pokazałam mu swoje
białe ząbki. - No i tak trzymaj mała. - zaśmiałam się.
- No więc dziękuję, że przyjechałeś. - powiedziałam z
wdzięcznością.
- Nie ma sprawy. A stało się coś? - zapytał.
- Smutno mi... - powiedziałam z miną smutnego psiaka.
- Stell... opowiedz mi. - poprosił ładnie. No dobra,
więc...
- Wstałam z samego rama i dzwoniłam do Nialla, ale on nie
odbiera. Zayn i Liam powiedzieli, że nie ma go w domu. Cały dzień, serio cały
dzień nie widziałam się z Sam ani z Alex... pewnie były zajęta. Cindy nocuje u
koleżanki. A ja zostałam sama na pastwę losu. I chce mi się ryczeć. -
obwieściłam mu to.
- Będzie dobrze. - rzekł z uśmiechem. - Wiem jak poprawić
ci humor...
- Jak? - zapytałam z ciekawością.
- Zobaczysz. Tylko się ubierz. - rzekł przyglądając mi się
z uśmiechem.
- Jestem ubrana. - powiedziałam.
- Ale tak będzie ci zimno. - rzekł Hazza... a czyli
wychodzimy z domu.
- No dobra. - rzekłam i weszłam do garderoby. Stanęłam na
środku pomieszczenia i... - Harry, nie wiem w co się ubrać.
- Najlepiej jakąś sukienkę, do tego czarne szpilki z
diamentowym obcasem i czarną skórę. - wow... ma gust.
- Harry... czy ty kiedyś byłeś w mojej garderobie? -
zapytałam... nie przypominam sobie aby on widział moje rzeczy.
- Nie, ale ty na pewno masz te rzeczy. - w tym to się nie
myli.
- A jaki kolor sukienki? - zapytałam.
- Może niebieski. - odpowiedział.
- Ciemny czy jasny? - zapytałam.
- Ciemny. - rzucił.
- Ok. - rzekłam i ubrałam się tak jak mówił. Do tego
założyłam srebrne kolczyki i moje dwa ulubione pierścionki z białego złota.
Wyszłam z garderoby i pokazałam się Harremu.
- Pięknie, czyli możemy iść? - zapytał.
- Nie czekaj. - poprosiłam i poleciałam do łazienki.
Pomalowałam sobie oczy tuszem do rzęs i kredką. Po chwili wyszłam. - Już możemy
iść.
- Bez makijażu też ładnie wyglądasz. - powiedział z tym
swoim słodkim uśmiechem. Matko, jak ja za nim tęskniłam.
- Gdzie idziemy? - zapytałam wychodząc cicho z pokoju.
- Poprawić ci humor. - rzekł pokręcony przyjaciel.
- Dobra, a teraz musimy być cicho, aby mama nas nie
słyszała. - rzekłam cichutko Harremu na ucho.
- Czemu? - zapytał... Jakby nie wiedział.
- Temu. - pokazałam mu zdjęcie moje i Nialla które wisiało
na ścianie w korytarzu.
- A, to rozumiem. - szepnął mi.
- Gdzie idziecie? - usłyszałam za sobą mamę.
- Się przejść. - rzekł Harry.
- O tej porze, Stella tak ładnie się ubrałaś? - zapytała
mama.
- No Stell jest smutna i trzeba trochę poprawić jej humor,
więc zabieram ją w fajne miejsce. - rzekł Hazza.
- No dobrze, ale o 8 ma być w domu. - nakazała mu mama.
- Niech się pani nie martwi. Odwiozą ją na czas. -
zapewnił przyjaciel moją matkę. Wyszliśmy z domu. Ja jeszcze musiałam się
wracać bo zapomniałam torebki, telefonu i kluczy.
- Chodź już. - ponaglał mnie Hazza opierający się o drzwi
samochodu.
- No idę. - warknęłam i podeszłam do niego.
- Zaszczyci mnie pani swoją obecnością dzisiejszej nocy? -
zapytał wyciągając do mnie rękę i otwierając drzwi.
- Ależ oczywiście proszę pana. - odpowiedziałam i podałam
mu rękę. Ścisnął ją lekko, a mnie przeszedł dreszczyk. Wsiadłam do samochodu i
zapięłam pas. Po chwili do samochodu wsiadł mój przyjaciel. Posłałam mu jeden z
moich boskich uśmiechów.
- Czy wać panna zgodzi się na małą niespodziankę? -
zapytał udając człowieka z epoki średniowiecznej.
- Zgodzi się, pod warunkiem, że nie będzie to występ publiczny.
- odpowiedziałam i zaśmiałam się. Harremu zrobiło się trochę głupio sądząc po
jego minie.
- Przepraszam. - szepnął odpalając samochód.
- Za co? - zapytałam nieświadoma tego o co mu chodzi.
- Za tamten koncert. - powiedział patrząc prosto przed
siebie. - Myślałem, że uciekniesz ze sceny. Ale ty zaśpiewałaś. Czemu?
- Po pierwsze, nie przepraszaj. A po drugie kiedyś ci
powiem. - rzekłam uśmiechając się. - Włączysz radio?
- Jasne. - lokaty włączył radio i zaczęło lecieć Gotye - Somebody That I Used To Know.
- Kocham tego songa. - powiedziałam, a ten co kręci włosy
na kaloryferze posłał mi słodki uśmiech. Nie wyrobiłam, pomimo, że to mój
przyjaciel musiałam odwrócić wzrok. Tak słodko się uśmiecha...
- Zaśpiewaj. - poprosił.
- Nie, nie znam słów. - powiedziałam smutno.
- Now and
then I think of when we were together
Like when
you said you felt so happy you could die
Told
myself that you were right for me
But felt
so lonely in your company
But that
was love and it's an ache I still remember. - Harry sam to zaśpiewał, lecz
niestety przerwał. - Dalej nie pamiętam. - zaśmiałam się.
- Nie szkodzi. - powiedziałam z uśmiechem. - A gdzie
jedziemy.
- Mała niespodzianka. - obwieścił mi.
- Kiedy zdążyłeś to zorganizować? - zapytałam.
- Dziś... - odpowiedział.
- A gdzie ta niespodzianka? - zapytałam.
- Zobaczysz. - uśmiechnął się czarująco.
- Nic mi nie powiesz? - zapytałam oburzona.
- Nie. - odpowiedział. - Ale za 5 minut zobaczysz sama.
- No dobrze. - rzekłam i popatrzyłam na drogę. Skręciliśmy
w lewo i odebrało mi mowę. - O2 Arena? Poważnie?
- Tak. - odpowiedział. I co to wszystko? Trochę się
zawiodłam.
- To tylko tyle? To jest ta niespodzianka? - zapytałam, a
na mojej twarzy malowała się bezradność.
- Niespodzianka jest w środku. - oświecił mnie.
- To dobrze. - powiedziałam i posłałam mu szeroki uśmiech,
który on oczywiście odwzajemnił.
Weszliśmy do środka. Było ciemno jak w egipskiej
piramidzie. Lecz gdy szliśmy przed mani zapalały się światła. Fajnie to
wyglądało. Rozglądałam się na boki i wpadłam na Harrego, który zatrzymał się na
chwile. Obydwoje zaczęliśmy się śmiać. Otworzył drzwi i weszliśmy na salę
widowiskową. Na scenie zauważyłam rozłożony koc. Podeszłam bliżej bardzo
ciekawa. Harry szedł za mną. Ustałam przed kocem i zaniemówiłam. Piknik na
scenie. Awww... postarał się, nie ma co! Na kocu leżały dwa talerzyki,
sztuczce, szklanki, kieliszki, serwetki, półmisek owoców, pizza w pudełku,
truskawkowy tort, mini kanapeczki, skrzydełka z kurczaka (te z KFC), jakiś napój w termosie, szampan, wino, sok i
cola. Na środku koca stał w kryształowym wazonie bukiet składający się z
dziewięciu białych róż. A po bokach były poduszki.
- Podoba się? - zapytał Hazza.
- To jest... - nie wiem jak to określić... - Awww.
- To chyba znaczy, że ci się podoba. - powiedział. I podszedł
do mnie. Gestem ręki pokazał mi abym usiadła. - To co jemy? - zapytał, a ja
kiwnęłam twierdząco głową. Harry nałożył nam na talerzyki po dwa kawałki pizzy,
które były dość duże.
- Harry, ja tego nie zjem. - wyjąknęła.
- Dlaczego? - zapytał smutno.
- Te kawałki są za duże. - powiedziałam uśmiechając się.
- Mamy czas do 8 rano, a jest... - spojrzał na swój
zegarek. - Dochodzi pierwsza. Jeszcze zgłodniejesz.
- Zobaczymy. - powiedziałam. - Harry trochę mnie to
krępuje.
- Ale co?
- To... To takie romantyczne... - powiedziałam rozmarzona.
- No wiem... - rzekł, posmutniał trochę.
- Ale bardzo mi się podoba. To takie oryginalne. Niall w
życiu nie wymyśliłby czegoś takiego. Za co bardzo, ale to bardzo dziękuję Bogu.
Chociaż jestem szalona to ty w tym momencie przeszedłeś samego siebie. Gdyby to
była randka, byłabym już cała twoja. Tylko bez skojarzeń. - Lokers zaśmiał się,
co u mnie wywołało uśmiech.
- Jerry, włącz jakąś muzykę! - wydarł się Harry.
- Kim jest Jerry? - zapytałam.
- Jest ochroniarzem, dzisiaj pilnuje nas... Jakoś mi nie
ufa. - powiedział smutny loczek.
- I ty się dziwisz? - wtrącił mężczyzna. - Uważaj na niego.
- powiedział śmiejąc się i poszedł włączyć jakąś muzykę i wyszedł za drzwi. W
głośnikach rozległ się dźwięk, tak głośno aż podskoczyłam wystraszona. Zaczęła lecieć
piosenka I’m Sexy And I Know It.
- Uuuuu - wysyczał Harry i poszedł na środek sceny udając
tych gości z LMFAO. Tańczył jak opętany. Teraz dziękuję w myślach bogu, że
skończył.
- Zwariowałeś. - rzekłam śmiejąc się.
- Oooo chyba twoja ulubiona piosenka. - tak Maroon5 - This
love. - Zatańczysz? - zapytał wyciągając do mnie rękę. Zgodziłam się i
zaczęliśmy tańczyć. Długo tańczyliśmy wygłupiając się przy tym. Obydwoje
zgłodnieliśmy i wróciliśmy na koc. Ja jadłam swoją pizzę, a Harry skrzydełka z
kurczaka. Nalaliśmy sobie herbaty z termosu i rozmawialiśmy... lecz przerwał
nam mój telefon. Kto dzwonił...? Niall.
- Halo? - odebrałam. Wzięłam na głośno mówiący.
- Wiesz gdzie jest Harry? - zapytał.
- A może najpierw powiesz Cześć kochanie. - wypowiedziałam
ciężko.
- Z ust mi wyjęłaś. - powiedział. W jego głosie dało się
usłyszeć perfidną ironię.
- Czego chcesz? - zapytałam ze złością... Spojrzałam na
Harrego, który perfidnie gapił się z obrzydzeniem na mój telefon.
- Wiesz gdzie Harry? - zapytał.
- Może wiem, a może nie... - powiedziałam.
- Stell, nie drocz się ze mną. - warknął. To chyba nie
jest ten Niall... Ten słodki i wrażliwy chłopak.
- Bo co? - zapytałam.
- No powiedz. - pisnął.
- Ze mną. - powiedziałam uśmiechając się do loczka.
- Hej. - powiedział Harry.
- Co wy robicie? - zapytał Niall.
- Jemy kolacje. – odpowiedział Hazza.
- Gdzie? - zapytał.
- Nie twoja sprawa. - powiedziałam.
- Owszem moja... - powiedział, a ja tylko zaśmiałam się
drwiąco. Harry wpatrywał się z kpiną w mój telefon. - Jesteś moją dziewczyną.
- Brawa za spostrzegawczość. - wypowiedział Harry z mega
totalnym oburzeniem.
- Dopiero sobie przypomniałeś? - zapytałam i kontynuowałam
swoją wypowiedź. - Cały dzień nie odbierałeś moich telefonów. A teraz jak gdyby
nigdy nic dzwonisz i pytasz o tego pajaca? Nawet się nie przywitasz. Niall,
może to nie ma sensu... Może my już nie mamy sensu... Ja nie wiem czy ty masz
sens... - wypowiedziałam to czekając na jego reakcje. Lokers spojrzał na mnie z
współczuciem w oczach.
- Stella ja... - urwał. Tak, spodziewałam się tego.
- Co ty? - zapytałam.
- No bo ja... - nie wiedział jak się tłumaczyć.
- Nie tłumacz się, mnie to nie obchodzi. Olewałeś mnie...
myślisz, że to takie miłe... Ty gnojku jebany! - warknęłam.
- Stell spokojnie... - przyjaciel próbował mnie uspokoić,
ale nie wychodziło mu to. - Stella licz do dziesięciu. Ja z nim pogadam. -
powiedziała i wizął mój telefon.
(Oczami
Nialla)
Wróciłem do domu i skierowałem się do pokoju Hazzy aby
obgadać z nim kilka rzeczy. Lecz go tam nie zastałem. Chłopaki powiedzieli, że
gdzieś pojechał. Gdzieś??? Czyli opcja jest jedna - do Stelli. Wziąłem telefon
i zadzwoniłem do swojej ukochanej. Nie ucieszyła się słysząc mnie... Wydawała
się zła i to nawet bardzo. W końcu Harry zabrał jej telefon.
- Stary, co ci odpierdala? - zapytał przyjaciel.
- Mi? To ty siedzisz i jesz kolacje z moją dziewczyną. Jest
już trzecia godzina. - warknąłem.
- A co miałem robić? - zapytał, ale odpowiedzi mu nie
dałem. - Cały dzień nie odbierasz telefonów. Ona czuła się samotna. Nie
widziała się nawet z Alex i Sam. Co miałem robić? Pozwolić przyjaciółce
siedzieć i płakać? Zadzwoniła do mnie abym przyjechał i zrobiłem dla niej
niespodziankę.
- Czemu? - zapytałem.
- Niall, gdzie ty się podziewałeś? - zapytał zły.
- Byłem tu i tam... - odpowiedziałem.
- A dokładnie? - poprosił.
- Nie ważne...
- Gadaj albo Stella z tobą zerwie. - wystraszyło mnie to.
Miał racją. Ona już zamierza ze mną zerwać.
- Myślałem o naszej nocnej rozmowie i postanowiłem
załatwić Stelli ekstremalną randkę. - Harry wyśmiał mnie.
- Co wymyśliłeś? - zapytał śmiejąc się.
- Skok z samolotu ze spadochronem. - powiedziałem, a on
jeszcze bardziej zaczął się śmiać. - Harry nie śmiej się.
- Kiedy mówiłem zaszalej nie miałem na myśli skoku ze
spadochronem. - śmiał się jak idiota. - Ale na pewno jej się to spodoba lecz
najpierw musisz Stell przerosić. Dobrze, że teraz jej nie widzisz. Tak nerwy ją
noszą.
- Ale czemu? – zapytałem nie świadomy.
- Ty serio taki głupi czy tylko udajesz? - zapytał mnie z
kpiną. - Z resztą nie ważne. Wymyśl coś aby ją przeprosić. O 8 odstawię ją do
domu, więc czekaj tam na nas.
- Ok. Ale po co? - co ja takiego zrobiłem... To przez to,
że nie odbierałem?
- Boże Niall, nie pokazuj się mi lepiej na oczy bo ci
twarzyczkę rozwalę. - warknął z odlotnym oburzeniem.
- Dobra sorry...
- Ja kończę. - rzekł. - To do ósmej.
- Jasne, na razie. - rozłączyłem się.
Serio przesadziłem? Myślałem, że ta ekstremalna randka to
dobry pomysł, ale teraz myślę... Mogłem zrobić coś innego. Boję się skoczyć...
kurde teraz to odkryłem... Dobra nie ważne, zrobię to dla Stelli.
Po tej jebanej rozmowie z moją dziewczyną i najlepszym
przyjacielem czuję się jak ostatni dupek. Ona jest zła, on też... ale dziękuję
mu, że zajął się nią nawet o tej niestosownej porze. Lecz jestem cholernie
zazdrosny, ona dobrze bawi się z nim, nie ze mną. Kurwa prześpię się trochę. Nie wyrobie.
(Oczami
Harrego)
Po rozmowie z Harrym podszedłem do swojej przyjaciółki
i mocno ją przytuliłem. Ona nie
protestowała. Wtuliła się we mnie. Czułem jej łzy, a było tak fajnie... Czemu
Horan musiał wszystko spieprzyć. Debil. Że niby nie wie czemu jego panna się
wkurza, albo czemu ma ją przeprosić? Serio, a mówi, że to ja jestem głupi. Mamy
jeszcze kilka godzin dla siebie. Może uda mi się ją rozweselić. Gdy ona płacze
to nie jest przyjemny widok.
- On mnie nienawidzi. - wyszeptała wtulona we mnie.
- On cię kocha. - powiedziałem, chociaż nie byłem tego w
10000% pewien.
- Nie prawda. - pisnęła cichutko.
- Prawda. - zapewniłem ją. Dziewczyna oderwała się ode
mnie i spojrzała na mnie.
- Harry, wiem że to twój przyjaciel. Ale proszę nie
oszukujmy się. - powiedziała. Chciałbym, ale nie potrafię. - To już nie jest to
samo co podczas imprezy powitalnej i to nie to samo co było w Paryżu. Już od
jakiegoś czasu nic nie jest takie same. - powiedziała szybko. Wzięła głęboki
oddech i mówiła dalej. - On praktycznie mnie nie zna. Nawet nie wie jaki jest
mój ulubiony kolor. A to już zdzierstwo. - zaśmiałem się. A ona posłała mi
uśmiech. - Ale nie będę rozpaczać. - otarła sobie łzy i uśmiechnęła się, lecz
wyszedł na jej twarzy grymas. - Może to już koniec?
- Czego koniec? - zapytałem zdziwiony.
- Nas. - odpowiedziała. Popatrzyłem na nią pytająco. -
Mnie i Nialla.
- Nie waż się tak gadać. Kochacie się. - powiedziałem
przytulając ją do siebie.
- DOBRA SKOŃCZMY TE SMĘTY. - nakazała ostrym tronem. -
Gościu włącz muzykę! - wrzasnęła. Po chwili z głośników wydobyła się nasza
piosenka Up all night. Patrzyłem co robi Stell. Wzięła butelkę wina, otworzyła
i zaczęła pić. Na sam ten widok uśmiech pojawiał się na twarzy.
- Podziel się. - poprosiłem zabierając jej butelkę.
Również się napiłem. - Chodź zatańczymy. - Pociągnąłem ją na brzeg sceny i
zaczęliśmy tańczyć wygłupiając się przy tym. Stella nie wypuszczała butelki
wina ze swojej dłoni, no chyba, że ja chciałem się napić. Gdy skończyła się
piosenka następnie zaczęła się ta z Tytanica. Zaczęliśmy tańczyć walca
wiedeńskiego. Ledwo wyrabialiśmy za śmiechu. Całe szczęście nie podeptałem nóg
mojej partnerce. Było zajebiście gdy się obejrzeliśmy było w pół do ósmej.
Musieliśmy zakończyć naszą sielankę, niestety i wrócić do domu.
(Oczami
Sam)
Jest siódma. Nie mogę spać. Mam na coś ochotę... Wiem,
zadzwonię do Louisa może on mi podpowie.. Sama nie wiem czego mi się chce.
- Hej. - odezwał się zaspany głos w telefonie.
- Lou, wiem, że jest wcześnie, ale chce mi się czegoś. -
powiedziałam lekko speszona.
- Chcesz to mogę przyjechać. - powiedział już rozbudzony
do telefonu.
- Nie takiego „czegoś” mi się chce. - oświeciłam go, przy czym
zaśmiałam się cicho.
- To nic, ale i tak przyjadę. - powiedział i rozłączył
się.
Fajnie, przyjedzie o tak wczesnej porze i zbudzi moich
rodziców. Mama ma po południu jechać do Liverpoolu, a tata wieczorem ma robić
wywiad z One Direction. Matko święta.... Mój ojciec jest dziennikarzem i
orientuje się w plotkach, ale do tej pory nie wie, że chodzę z Louisem. Ale się
zdziwią, gdy oficjalnie im go przedstawię jako moją marcheweczkę.
Nie wiedziałam co mam robić. Zbiegłam szybko na dół w
poszukiwaniu rodziców, lecz ich tam nie znalazłam. Poleciałam szybko do ich
sypialni. A co oni tam robią?... Śpią... Tak, śpią sobie w najlepsze.
- Mamo, Tato! - wrzasnęłam, tak głośno, że mój kochany
ojczulek zleciał z łóżka.
- Sam, stało cię coś? - zapytała mama podnosząc się z
łóżka.
- Louis zaraz przyjedzie. - krzyknęłam. I czym prędzej
skopałam mame z łóżka. - Macie 10 minut aby się ogarnąć. Potem ty mamo lecisz
robić śniadanie, a ty tato... - co może tata robić?
- Pomagać mamie? - zapytał. Wstając z podłogi.
- Tak dokładnie. - odpowiedziałam. - Jakieś pytania?
- Co to za Louis? - zapytała mama, wywróciłam oczami.
- No mój chłopak, Tomlinson. Kojarzysz? - zapytałam na co
ona pokiwała głową. - Idę się ogarnąć. Za 9 minut na dole.
- Miało być dziesięć. - rzekł ojciec.
- To teraz osiem. - poszłam do siebie do pokoju i wlazłam
pod prysznic. Umyłam się w trzy minuty co bardzo mnie zdziwiło. Potem owinięta
ręcznikiem zaczęłam szukać ciuchów. Wygrzebałam szare getry i czarno białą
bluzkę. Włosy związałam w kucyka i pomalowałam lekko oczy.
- Kochanie, to do ciebie. - usłyszałam wrzaski mojego
taty. Szybko zbiegłam na dół, mało co a bym zabiła się na schodach.
- Kotek, cześć. - przywitałam się ze swoim facetem
przytulając go.
- Kotku, ładnie wyglądasz. - awww jaki on słodki.. ale co
do tego to kłamał.
- A więc ty jesteś Louis? - zapytał tata.
- Tak, jestem Louis. - podał rękę mojemu tacie. Tata
uściskał ją dość mocno sądząc po minie Tomlinsona.
- Tato, złamiesz mu rękę. - powiedziałam i spojrzałam na
mamę.
- To zapraszam na śniadanie. - poprosiła nas do jadalni,
gdzie stały już filiżanki, szklanki, talerzyki, sztuczce, kanapki, jajecznica,
naleśniki, kawa i sok. - Sam, to twój chłopak?
- Tak. - odpowiedziałam patrząc z uśmiechem na Lou
siedzącego naprzeciwko mnie.
- Mam nadzieje, że nie skrzywdzisz mojej księżniczki. - oj
niee...
- Tato, przestań. - poprosiłam łamiącym się głosem.
- Nie, spokojnie. Nie skrzywdzę jej. - zapewnił
uśmiechając się.
- To nakładajcie sobie. - poprosiła mama, przerywając tą
niezręczną atmosferę. Wszyscy zajadaliśmy się jajecznicą i kanapkami. Ledwo
zmieściliśmy w siebie naleśniki. Potem tata zadawał Louisowi dziwne pytania.
Wkurzyłam się i kazałam iść im na spacer. Posprzątaliśmy ze stołu i zostałam
sama z chłopakiem w domu.
- Jak się trzymasz? - zapytałam.
- Masz miłego tatę. - powiedział z uśmiechem.
- Oj przestań. On myśli, że jestem córeczką tatusia. - Lou
zaśmiał się z mojej wypowiedzi i pocałował mnie mocno, tak znacząco. Usiedliśmy
w salonie i puściliśmy jakieś romansidło.
- Nudzi mnie ten film. - powiadomił mnie chłopak. Więc
wyłączyłam i spojrzałam na niego. - Może byśmy poszli się przejść?
- Ok. - rzuciłam. Wzięłam klucze, telefon i portfel i
wyszliśmy z domu. Szliśmy w stronę parku. Po drodze mijaliśmy zakochane pary.
Dziwnie się na nas patrzyli. Może dlatego, że szłam z Lou za rękę? W pewnym
stopniu mieli racje, bo nasz związek nie był do końca potwierdzony. Usiedliśmy
na jednej z ławek znajdujących się przy fontannie.
- Chcę ci coś powiedzieć. - sądząc po tym, że jest ciut
zdenerwowany będzie to „coś” zaskakujące. - Wiesz, no bo ja... - zaczął nadal
się denerwując. - Jesteśmy ze sobą już jakiś czas i myślę aby pójść o krok do
przodu. Sam... jesteś wspaniała, utalentowana, śliczna i mądra. A ja jestem...
Kocham Cię!
- Ty mnie co? - zapytałam z otwartą japą.
- Kocham cię. - powtórzył... Ojć ale wpadłam. Czy ja też
go kocham? Nie wiem, boję się...
- Louis, ja... - uciekłam. Tak dobrze zrozumieliście
uciekłam od niego. A gdzie pobiegłam? Sama nie wiem... i co ja zrobię? Też nie
wiem.. chyba płakać zacznę. Ale czemu? Nie wiem... Może jestem jakąś nienorm...
- Sam! - usłyszałam moje imię.
- Liam. - powiedziałam sama do siebie, chłopaka znalazł
się tuż obok mnie. - Co tu robisz? - zapytałam
- Chodzę po sklepach. - odpowiedział na co wcale nie
zareagowałam. - Sam, co się stało?
- Nic...
- No przecież widzę.
- No ok. Lou wyznał mi miłość, a ja zwiałam. Totalnie nie
wiem co mam ze sobą robić.
- Kochasz go?
- Nie wiem...
- Myślisz, że to ten jedyny?
- Nie wiem...
- Chcesz z nim dalej być?
- Nie wiem... - a po chwili. - Chce.
- To czemu uciekłaś?
- Bo to trochę...
- Przerosło cię?
- Tak.
- Nie martw się, masz jeszcze mnie...
- Dzięki, jesteś najlepszy.
- No wiem o tym.
- Mogę pochodzić z tobą po sklepach?
- Jasne, ale jest jeden warunek. - no pięknie, co on
wymyślił.
- Jaki?
- Pogadasz z Louisem. Powiesz mu co chodzi ci po głowie i
spróbujecie się do tego dostosować.
- Stoi...
- No to chodźmy zwiedzać najlepsze londyńskie sklepy.
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
Oto kolejny rozdział...
Dziękujemy za wszystkie miłe komentarze i za ponad 17 tys.
wejść.
Jeśli chcecie kolejny rozdział prosimy o 20 komentarzy. Na
pewno dacie rade. Każde wasze słowo motywuje nas do dalszego pisania.
Do następnego... ;**
